Attack of the wombats

Je hebt het vast wel eens gehoord: Everything in Australia tries to kill you. Deze uitspraak circuleert een beetje rond op het internet, en komt zo af en toe eens naar voren in een meme (voor de volwassenen onder ons: google dit maar even) met meestal een aantal plaatjes van angstaanjagende witte haaien, bijtgrage krokodillen en spinnen zo groot als 3 teckels. Oftewel: je komt hier liever geen dieren tegen, lijkt de boodschap te zijn. Maar dan denk je aan die lieve kangaroos, met hun schattige neefje de wallibi en vraag je je af of het misschien toch niet een beetje mee valt. Na mijn avontuur van afgelopen weekend kan ik je nu met zekerheid vertellen: NEE. Het valt niet mee!! Afgelopen weekend maakte ik samen met Joe een tripje naar een van Australië's meest geliefde nationaal-parken: Wilsons Promontory. Op ongeveer 3 uur rijden van Melbourne bevindt dit national park zich in het meest zuidelijke puntje van Australië (op Tasmanië na). Het begon al goed: na ongeveer twee uur rijden stonden we prompt in de file. Zomaar, uit het niets. En niet de Nederlandse, 'ik-zeik-wel-over-file-maar-eigenlijk-rijden-we-nog-gewoon' soort file. Nee, dit was een echte, zoals je ze wel ziet in de films. Stilstaande auto's, mensen die naast hun auto lopen en de benen strekken. Ergens verwachtte ik een mannetje die koude blikjes frisdrank verkoopt aan de gestrande reizigers. Het begin van de file leek niet zo ver weg, dus stapten we uit de auto en liepen naar voren. Wat bleek? Er was een boom omgevallen, zomaar, boven op de motorkap van een auto die simpelweg domme pech had en op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Vervolgens was een auto die niet meer kon remmen bovenop de boom geknald en hing die nu een beetje wiebelig zo'n 30 centimeter boven de grond. Oeps. Er waren gelukkig geen zwaargewonde of dodelijke slachtoffers, maar de boom was wel zo groot dat beide weghelften volledig geblokkeerd waren. Maar voor dit soort situaties hebben ze hier in Australië een oplossing: de SES - State Emergency Service. Waar je de brandweer hebt bij brand, en de ambulance bij ongelukken, heb je de SES voor alles wat in Nederland niet voorkomt, maar waar je toch gespecialiseerde hulp bij nodig hebt. Zoals gummy trees op de weg, dus. Maar ook bij bosbranden, overstromingen, flash floods.. Best een heel goed systeem. De SES ging de boom met kettingzagen en een takelwegen te lijf en na nog geen uurtje wachten was de weg weer vrij en konden we doorrijden. Het heeft stiekem wel wat, met al die automobilisten in hetzelfde schuitje zitten, een beetje wachtend totdat de weg weer vrij is. Je zou er bijna bij gaan barbecuen. Maar goed, rond een uur of 3 komen we aan in Wilsons Prom, of gewoon 'Prom' zoals ze het hier noemen. Australiërs korten alles - echt alles- af. In het information centre wordt ons verteld dat we een plekje mogen zoeken en de tent mogen neerzetten. Let wel: dit is nadat we een week eerde gereserveerd hebben en 63 dollar (!) hebben betaald voor een kampeerplek zonder stroom. De Prom is zo populair dat het soms al weken van tevoren zit volgeboekt. We hadden dus 'geluk', om het zo maar te zeggen. Maar goed, we vinden een mooi plekje voor de tent en besluiten wat meer van het nationaal park te ontdekken. We rijden naar 2 verschillende baaien. Dit blijken prachtige witte stranden met gigantische blauwe golven, omringd door ruige natuur. Je snapt waarom dit nationaal park geliefd is bij surfers en kite-surfers. Na dit kleine avontuurtje rijden we terug naar de camping en is het tijd voor avondeten. Dit is nog iets wat ze in Australië echt goed voor elkaar hebben: er zijn overal barbecues! Van die grote die werken op gas, met een plaat waar je je eten op kunt bereiden. En als ik zeg overal, bedoel ik ook overal. In de nationaal parken, maar ook in de parkjes midden in de stad, en zelfs bij sommige picknick areas langs de weg. Ideaal! Je hoeft dus niet zelf je eigen gasstel mee te zeulen, en eigenlijk ook geen pannen. Je zorgt gewoon dat je eten hebt wat je op een plaat kunt bereiden. Wij eten die avond mais, zoete aardappel en kangaroo-burgers (ja ik weet het, maar kangaroo is oprecht heel lekker. En bovendien nog gezonder dan kip). Tijdens het koken loeren er twee kookaburras naar ons eten. En plots blijkt er zelfs een goed-gecamoufleerde wallibi in het hoge gras te zitten. Als dat geen Aussie-experience is... We babbelen wat met een Australische groep reizigers. Een vrouw verteld hoe het stikt van de Wombats op deze camping, en dat het haar zou verbazen als we er niet eentje zouden zien. Als ik haar vol enthousiasme vertel dat ik nog nooit een wilde wombat heb gezien en dit heel graag zou meemaken, verteld ze me dat ze heel lief zijn maar ook best heel brutaal. 'Yesterday, one of them bit my leg!'. Ondanks dat haar buurvrouw haar vervolgens verteld dat ze zich aanstelt en dat het maar een schrammetje was, ben ik toch een beetje op mijn hoede. Ik dacht dat ze zo lief waren.. En dan opeens wenkt iemand me: Look, here's one! En ja hoor: daar zit er eentje. Wat schattig! Een wombat lijkt een beetje op een grote, harige bol wol. Maar ze zijn nog best groot, valt mij op. Nou goed, wij blij, hebben we ook weer een wombat gezien. 's avonds in de tent kijken we een filmpje op de laptop. Plots zegt Joe: sssst! Do you hear that?! Ik verstijf. Ik ben geen fan van het donker, en zeker niet in een gammel tentje in een nationaal park ergens in een land aan de andere kant van de wereld. Beelden van gigantische spinnen, slangen en weerwolven (dit is mijn zwakte, niet oordelen) schieten door mijn hoofd. Even denk ik dat er niks aan de hand is, maar dan hoor ik het ook: een luid soort geschraap, gescheur en getrek. Plotseling zie ik bij mijn voeteneinde een gigantische, harige snuit met een goed stel tanden. Ik wil het wel uitgillen.. Maar ik vind het zo eng dat ik niet eens durf te bewegen. Joe, daarentegen, pakt zijn deken en duwt het beest naar buiten. 'It's a wombat!' zegt hij. Dat maakt mij er absoluut niet geruster op. Hij blijft tegen het beest aanduwen, maar deze wombat heeft daar absoluut geen boodschap aan. Hij laat zich niet wegjagen. Wat is er gebeurd met het idee dat dieren nooit zo dichtbij komen en wegrennen als je op ze schijnt of hard geluid maakt?! Pas na een flinke stoot op zijn neus geeft de wombat het op en schuifelt hij naar de volgende tent. Hij was op ons brood afgekomen.. En heeft gekregen waar hij voor kwam: ons stokbrood is volledig door midden gekliefd, zo door de verpakking heen. Ook de tent heeft het niet overleefd: de wombat heeft met zijn scherpe klauwen zo door het tentdoek heen geklauwd. Lief hoor. Vol adrenaline lopen we naar het toiletgebouw om onze tanden te poetsen. Nu kunnen we goed zien wat de Australische vrouw eerder die avond bedoelde: de wombats zitten overal! We zien er zomaar 2 lopen, op dat kleine stukje van de tent naar het gebouwtje. En deze hobbelen wel gewoon weg als je te dicht bij komt of lawaai maakt. Stiekem toch wel heel gaaf! Als ik weer in m'n slaapzak lig bedenk ik me dat het toch niet veel Australischer kan worden dan dit. Om 1 uur 's nachts schrik ik wakker, en ja hoor: er zit verdorie weer een harige snuit in de tent! Zo up-close and personal is dat echt geen pretje midden in de nacht.. Dit keer heeft het stomme beest zelfs 2 stoten op zijn neus nodig om ein-de-lijk de tent uit te gaan. Dit is absoluut een nasty-wombat. Mijn hemel. Het behoefd geen uitleg dat ik die nacht nauwelijks meer een oog dichtdoe. De volgende dag willen we graag hiken, maar het is zo ontzettend mistig dat zelfs op deze hoogte de 'bergtoppen' in de wolken zitten. Voor de duidelijkheid: het gaat hier om toppen van nog geen 800 meter hoogte, maar aangezien de Australiërs geen bergen hebben zoals de alpen zijn dit 'bergen' voor hun. We besluiten een andere hike te doen, door het regenwoud naar een top die iets lager ligt. Vanaf hier hebben we gelukkig toch nog een uitzicht. Vijf minuten nadat we aankomen, echter, trekken de wolken ook verder over deze berg en is er nauwelijks meer iets te zien, behalve mist. Terug in de auto begint het te regenen. De temperatuur is rond de 14 graden. Dus, lieve Dutchies, ik weet dat jullie op dit moment in de vrieskou zitten en bedekt zijn onder een vieze laag grijze-troep-sneeuw, maar ook hier is het dus geen mooi weer. Het regent al ongeveer 2 weken geregeld. Gister was er een dag met 32 graden (woehoe!), maar vandaag is het weer koud. Maar ik moet toch werken, dus eigenlijk is het niet eens zo erg. En het blijft Australië natuurlijk. Een land waarvan ik nu met zekerheid kan zeggen: ja, het is waar. Everything in Australia tries to kill you.