Back in Aus! - De eerste weken in Australië

De eerste update van een tweede avontuur aan de andere kant van de wereld. Alles gaat goed. Op 6 november kwam ik na 24 uur vliegen en 2 overstappen aan in Melbourne. Het moment dat de schuifdeuren opengingen, na uren wachten en 3 fucking verschillende douane-controles, was toch wel heel speciaal. Ik ben zomaar terug! Daar waar het in juni 2016 allemaal begon. De eerste weken hier was het vooral veel geregel: een Australisch nummer, tax file nummer, bankaccount, baantje.. Maar: dat is nu allemaal geregeld. Ik werk in een eetcafe, op slechts 10 minuten loopafstand van mijn huidige adres. Ondanks dat ik een ongelofelijke bloedhekel heb aan werken (en al helemaal in de horeca), is het best ideaal. En tja, er moet toch geld worden verdiend. Gelukkig zijn er ook al een paar hele mooie dagen geweest, met meer dan 30 graden, waarop we heerlijk naar het strand konden. En zijn er al een aantal leuke uitjes geweest. Maar voor nu wil ik vooral graag een aantal dingen met jullie delen die me hier zijn opgevallen.

10 dingen die opmerkelijk, bijzonder of toch een beetje raar zijn:

1. De paprika's zijn hier immens groot. Soms wel anderhalve hand lang!

2. Er zijn hier overal (echt overal) toiletten. Zowel in het centrum van Melbourne, als in de nationale parken, als midden in de Grampians. En: ze zijn ook nog hartstikke schoon! De meeste toiletten zijn zelfs voorzien van afgesloten boxen waarin mensen hun vieze naalden kunnen deponeren. En dit terwijl drugs, zelfs het door ons als zo normaal beschouwde wiet, in Australië officieel zijn verboden. Puur zodat de vieze naalden anderen in elk geval geen kwaad kunnen doen. Bovendien zijn de toiletten hier altijd gratis. Daar kunnen we in Nederland nog een puntje aan zuigen.

3. Stoplichtsituaties hier kunnen levensgevaarlijk zijn. Stel je voor: je rijdt links, want dat doen ze hier, en je wilt rechts afslaan. Je staat bij een groot kruispunt voor een stoplicht met 2 stoplichten in dezelfde baan: een gewoon stoplicht, en eentje met een pijl. Het gewone stoplicht wordt groen, en dus wil je rechts afslaan. Maar dat kan niet! Je kunt alleen rechts afslaan als het stoplicht met de pijl groen wordt. Daar valt nog in te komen. Maar: het stoplicht met de pijl wordt nooit rood. Alleen maar groen, of oranje. Je mag bij beiden rechts afslaan, maar bij een oranje stoplicht heeft tegemoetkomend verkeer op de baan rechts van jou voorrang. Oftewel: levensgevaarlijk! Je zal maar allebei even niet opletten, en doorrijden...

En dan: het verkeer in Melbourne is al-tijd chaos. Met 4 miljoen inwoners en minstens een auto per huishouden, is het altijd, of het nou weekend, week, ochtend of avond is, áltijd druk. Overal. Desondanks vonden ze het hier in Australië een goed idee om enkele stoplichten te voorzien van een dubbele functie. Bij sommige stoplichten moeten de mensen die rechtdoor willen in dezelfde rij wachten als de mensen die af willen slaan. Met als gevolg: als er iemand wil afslaan, maar het is erg druk met tegemoetkomend verkeer op de andere baan dat rechtdoor gaat, staat de hele rij (met mensen die misschien wel gewoon allemaal rechtdoor willen) te wachten op die ene auto die wil afslaan! Dit veroorzaakt niet alleen enorme frustratie bij alle weggebruikers, maar vooral ook ellenlange rijen voor het stoplicht. Waarom deze situatie?! Reden: er is niet genoeg ruimte voor 2 banen. Niet genoeg ruimte?! Australië is verdorie 185 keer groter dan Nederland. Met slechts 24 miljoen inwoners. Als er iemand op deze wereld ruimte heeft, dan zijn jullie het wel!

Oftewel, tenzij de stoplichten hier zijn gebouwd met een diepere, achterliggende reden die niemand begrijpt, zijn de stoplichtsituaties hier soms ronduit dramatisch. Ik zie een mogelijkheid voor Nederlandse planologen!

4. Twee-onder-een-kap huizen kennen ze hier eigenlijk niet. In heel Australië vind men vooral veel flats en, voornamelijk, vrijstaande huizen. Reden: er is zoveel ruimte dat mensen prima allemaal een eigen stuk grond met een groot vrijstaand huis kunnen bezitten. Daar hebben ze dan wel weer ruimte voor.

5. Het is hier doodnormaal om miljonair te zijn. Joe zei laatst: eigenlijk is iedereen die in Australië zijn eigen huis bezit (dus heeft afbetaald), miljonair. Huh?! Dat is toch een raar idee? Hoe kan het dat al die mensen zo veel geld hebben? Een van de belangrijkste redenen is het minimum loon. Dat ligt hier in Australië op 18 dollar per uur (dus ook in de horeca. Het kan dus wel!!). Dat is gelijk aan 11, 50 euro. En dit wordt gezien als zeer laag: in de meeste cafés ligt het loon bijvoorbeeld al boven de 20 dollar. Daar staat tegenover dat bepaalde dingen in Australië ook een stuk duurder zijn. Met name alcohol en sigaretten worden voor torenhoge prijzen verkocht: een biertje in de kroeg kost al snel 8 dollar, wat neerkomt op net iets meer dan 5 euro. Daarnaast zijn huur- en huizenprijzen torenhoog. De vorige keer dat ik hier was, vertelde mijn familie in Sydney doodleuk hoe hun huis 'slecht' 2 miljoen dollar waard was. En dit is in een buitenwijk van Sydney. 2 miljoen dollar!! Ja, dan kun je je wel voorstellen dat mensen miljonair zijn eer dat ze hun huis afbetalen..

6. Ongemakkelijkheid ten top: als begroeting zeggen Australiërs eigenlijk altijd 'Hey, how are you?'. Zowel tegen vrienden, als in een cafe, als in de supermarkt. Heel leuk allemaal, maar hoe reageer je daar op? Het is namelijk meer als begroeting bedoeld dan als daadwerkelijke vraag hoe het met je gaat. Vaak zeg ik uit automatisme terug: 'Hey yeah good (mate) how are you?', en dat vinden ze dan haast een beetje gek. Ik merk het nu ook in het cafe waar ik werk: ik dien mensen te begroeten met 'Hey (guys), how are you?' waarop ze dan antwoorden: table for two! Stel je maar eens voor dat dat gebeurt als je een cafe of restaurant binnenloopt, en de onbekende ober vraagt: Goedemiddag, hoe gaat het?

7. Prijzen voor eten. Een prei is in Nederland 60 cent, maar hier meer dan 2 dollar. Terwijl verse aardbeien in Nederland eigenlijk altijd veel te duur zijn, betaal je hier 5 dollar voor 2 bakjes. Als ontbijt eet ik hier dan ook elke morgen yoghurt met muesli en verse aardbeien & bosbessen. En dat als student! (Toegegeven, dit komt ook omdat het brood hier gewoon niet te eten is - waarom is brood buiten Nederland áltijd minder lekker? Wat stoppen ze voor verslavend stofje in Nederlands brood?! - en ze bovendien natuurlijk geen hagelslag of lekkere pindakaas hebben). En dan sushi: waar je er in Nederland een vermogen voor betaald, betaal je hier nog geen 2 dollar 50 voor een hele rol. Fijn! Oftewel: sommige dingen zijn hier veel goedkoper, en van andere dingen valt het juist op dat ze in Nederland goedkoper zijn.

8. O-ver-ral naar toe rijden. Je oma aan de andere kant van de stad? Pak de auto. Je ouders op het platteland, 4 uur vanuit Melbourne? Pak de auto. De supermarkt op 5 minuten loopafstand? Pak de auto. Waar we in Nederland alles op de fiets zouden doen als het kon, en waar 14 kilometer als een acceptabele fietsafstand van huis naar school wordt gezien, peinzen ze er hier niet over om iets zonder de auto te doen. Dat klinkt voor ons heel bizar, maar het is niet onredelijk. Om te beginnen krijg je hier een compleet andere perceptie van afstand. Van een huis in een woonwijk naar het centrum van Melbourne, is het al snel 22 kilometer. Ga dat maar eens fietsen. Bovendien is het hier een stuk heuvelachtiger dan in Nederland. Elk stukje hardlopen, wandelen of fietsen wordt zo een stuk zwaarder. Zeker met de temperaturen hier, die in de zomer kunnen oplopen tot boven de 40 graden. Tot slot zijn de steden hier niet ingericht op fietsers, zoals we dat in Nederland wel hebben. Wij hebben eigenlijk bijna overal fietspaden, terwijl die hier nauwelijks zijn aangelegd. Fietsers moeten daarom veelal over de rijbaan fietsen, wat met het chaotische verkeer hier echt geen pretje is. Alle fietsers zijn tevens verplicht om een helm te dragen. Ook als het 40 graden is. Naast al deze onhandigheden, is het openbaar vervoer ook nog eens een stuk minder goed geregeld dan in Nederland. Er rijden wel veel trams, en die rijden ook vaak. Maar zodra je met de bus wil gaan begint de ellende. Soms komt een bus gewoon niet opdagen, of staat het verkeer weer eens zo vast dat hij 20 minuten te laat komt. Oftewel: zonder auto is het heel moeilijk om je hier fatsoenlijk te kunnen verplaatsen.

9. Om even voort te borduren op die andere perceptie van afstand: wij doen in Nederland moeilijk over een treinrit van anderhalf uur. Maar als je er over nadenkt, rijd je in 3,5 uur ons hele land door. Als studenten hier in het weekend naar 'thuis-thuis' gaan, zijn ze zomaar 4 uur onderweg. En dan wonen de ouders nog 'dichtbij'. 4 uur!! Stel je eens voor dat je dat elke vrijdag in je uppie in je auto naar huis moet rijden. En dan weer terug.. Of als je hier naar de supermarkt gaat: al met al ben je zomaar 2 uur bezig, als je niet (zoals ik nu) op 10 minuten loopafstand woont. In de auto gaan, je door het chaotische verkeer van Melbourne manoeuvreren, boodschappen doen, en hetzelfde riedeltje weer terug. 'Even' boodschappen doen is hier simpelweg geen optie. Toch lullig, als je net een brood bent vergeten.

10. Het uitgaan. Ze gaan hier om 9, uiterlijk 10 uur, de stad in. Of nouja, omdat de stad zo ver is, gaan ze naar de plaatselijke cafe/clubs in nabijgelegen subburbs. 9 uur! Stel je voor, gewoon lekker in je bedje tegen 12 a 1 uur en de volgende dag fris op. Niks niet pas om 12 uur de stad in, om 6 uur compleet van de kaart thuiskomen en de hele volgende dag niks waard zijn. Waarom gaan we in Nederland eigenlijk pas zo laat uit? Wie wordt daar nou beter van? Wat dat betreft hebben ze het hier best goed voor mekaar. Natuurlijk heb je hier ook wel de nachten dat het echt laat wordt, als je wel de stad in gaat bijvoorbeeld. Maar over het algemeen gaan ze hier een stuk eerder uit, en komen ze dus ook een stuk eerder thuis. Best fijn.


Om te voorkomen dat dit weer een heel boekwerk wordt, hou ik het hier bij. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen. Ik mis jullie!

Liefs xx