'Zomer' in Australië - Lorne Beachtrip

Hi there!

Het is hier zaterdagavond, 11 uur en dik ingepakt in 2 truien, warme sokken en een lange broek lig ik verstopt in mijn outdoorslaapzak een nieuw reisverslag te typen. Het is KOUD! Waar het in Nederland zomer is met temperaturen rond de 20 a 25 graden, is het hier winter en op dit moment zelfs 5 graden... Niet per se wat je verwacht, of wil verwachten, als je met een backpack vol zomershirtjes en korte broeken naar Australië vertrekt. Dus ondanks dat het misschien een beetje regent daar: hier vriest het bijna in juli! Ik denk dat ik nooit meer zeur over de Nederlandse zomers als ik terugkom.

Afgelopen week vond de introductie van mijn Australische universiteit plaats. Ondanks de kou is het winterprogramma hetzelfde als het zomerprogramma: met alle internationals gaan we op beachtrip naar Lorne. Maandagochtend verzamelen we om 7 (!) uur in een collegezaal, waar een korte introductie wordt gegeven. Met onze slaperige koppies, de meesten nog volledig onder de invloed van een jetlag, luisteren we naar al wat ons verteld wordt. Over dat we niet mogen roken, eigenlijk niet mogen drinken in de kamer, geen overlast moeten veroorzaken... En over dat we zonnebrand moeten smeren. Deze uitspraak lokt wat gegniffel uit, want iedereen zit dik ingepakt in de winterkleren en het weer vooruitzicht voor Lorne is uitermate slecht. Wat blijkt: het gat in de ozonlaag is hier zo groot, dat je binnen 10 minuten kunt verbranden als de zon schijnt. De docente doet haar best om ons te overtuigen, maar wij als nuchtere (of onwetende) internationals hebben geen van alle zonnebrand ingepakt.

Tijdens de introductiebespreking ontvangt iedereen een welkomstpakketje waar een gekleurd polsbandje inzit. Dit polsbandje deelt je in bij een groep waarmee je in de bus afreist naar Lorne en aldaar de activiteiten gaat volgen. Rond half 9 kruipen we met zijn allen de bussen in en gaan we op weg. Na ruim een half uur rijden bevinden we ons nog steeds in Melbourne stad.. The city never ends! Gelukkig begeven we ons uiteindelijk echt buiten Melbourne. We laten de drukte achter ons en rijden het groene platteland binnen. Stiekem hopen we allemaal een kangaroo, al hoppend langs de weg, te kunnen spotten. 2 uur later komen we aan in Lorne. Helaas zonder kangaroos te hebben gespot, maar wél nadat we een prachtige bergweg hebben afgelegd. Lorne bevindt zich aan de Great Ocean Road ten westen van Melbourne. Eindelijk krijg ik een beetje dat reisgevoel waar ik naar opzoek was: de bus slingert zich een weg tussen exotische bomen door, met aan de linkerkant een uitzicht over de oceaan en aan de rechterkant over dichtbegroeide bossen. Bij aankomst in Lorne blijkt dat onze groep, met de roze polsbandjes, geluk heeft: wij verblijven in het Grand Pacific hotel, vlak naast de kust met uitzicht over de oceaan. We slapen in vooraf ingedeelde groepjes van 5 a 6 in appartementen. Deze blijken erg luxe: 2 badkamers, een enorme woonkamer met gigantische televisie, lekker zachte bedden en ga zo maar door. Geen plekje voor je standaard universiteits uitjes... Maar wat zijn we Deakin dankbaar. Het is wel fijn dat de groepjes van tevoren al zijn ingedeeld; dit voorkomt gedoe en je leert meteen nieuwe mensen kennen. Ik slaap in een appartement met 5 andere meiden. Een Deense, Japanse, Duitse, Amerikaanse en Spaanse. Het is een grote, chaotische, gezellige internationale bende.

Ook de activiteiten zijn vooraf al voor je ingepland. Die eerste middag moeten we kiezen tussen yoga of beach games. Een blik naar buiten zegt mij genoeg: yoga it is. De yogales wordt verzorgd door een aardig vrouwtje in de bar van het hotel, lekker bij een knisperend haardvuur. Het is heerlijk relaxed: stiekem val ik bij de cooling down zelfs even in slaap. De rest van de middag heeft onze groep vrije tijd en nemen we de tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Iedereen is super aardig, maar het moet gezegd: de Amerikanen die hier aanwezig zijn, zijn veelal raar. Ik maak geen grapje als ik zeg dat er 6 blonde troela meiden zijn die oprecht op Donald Trump stemmen tijdens de opkomende verkiezingen. Dat zegt mij wel genoeg.

Gelukkig is de rest van de internationals die ik tot dusver ontmoet wél heel leuk. Na een goedverzorgd diner in het hotel is er 's avonds een feestje in de plaatselijke bar. Het is fantastisch om te zien hoe al die verschillende culturen een statement maken op de dansvloer: waar de Nederlanders nog wat voorzichtig langs de kant staan met een drankje in de hand, dansen de Aziaten alsof het hun laatste nacht op aarde is, de Denen alsof ze letterlijk door de grond kunnen zakken en de Amerikanen alsof we regelrecht in een stripclub zijn beland. Ik snap sowieso niet zoveel van de Amerikanen: als we teruglopen zegt de Amerikaanse jongen naast mij: Maaike, you dance awfull. Waarop ik zeg: What the fuck Brendan, that's so rude! Waarop hij zegt: It's American sarcasm, hahah! Kidding. Nou, grappig. Maarja: de avond erna belandt hij in bed met een van de 'Trump-supporter' meiden die tevens haar hele Facebook vol heeft staan met anti-politie berichten, dus ik vraag me af hoe serieus ik hem überhaupt moet nemen.

Op dinsdag staan een hike of MTB tocht en surfen op het programma. Na wederom een uitstekend verzorgd ontbijt in het hotel besluit ik mee te gaan op de Hike. Niet alleen omdat het regent buiten, maar ook omdat ik gisteravond, onhandig als ik ben, struikelde over een steen die daar opeens zomaar lag en het een goed idee vond mezelf op te vangen met mijn hand. De MTB tocht blijkt tevens geen MTB te zijn zoals ik dat ken, maar gewoon een fietstocht langs het strand... Samen met een kamergenootje gaan we dan ook mee met de Hike. Al na 10 minuten slaat de miezerregen om in een gigantische bui, maar we lopen gewoon door. Eenmaal in het nabijgelegen bos weten we weer waar we het voor doen: het bos is prachtig, met een stromend beekje langs het pad en in de verte de roep van Coockabara's. We zien helaas geen wilde dieren, maar dat komt vast nog wel tijdens ons verblijf in Australië. Op de terugweg zakt de goede moed toch wel een beetje in de schoenen: het regent nu al een hele tijd écht heel hard, en zelfs mijn waterdichte outdoorjack houdt de regen niet meer tegen. Alles, echt alles, is nat en koud op dit moment. Terug in het appartement kruipen we direct in bed. 's middags staat eigenlijk het surfen op het programma. Iedereen geeft aan dat het echt heel gaaf is, maar ik zie het niet zitten: het is 8 graden, hartstikke koud, zeiknat overal en aangezien ik nu al verkouden ben weet ik zeker dat ik morgen ziek ben als ik ga. Ik besluit het gewoon lekker niet te doen. Als mijn kamergenoten terugkeren, dolblij maar allemaal met blauwe tenen en een kuchje, ben ik blij dat ik dit besluit heb genomen. Dat surfen komt nog wel. 's avonds is er wederom een feestje in de bar. Het regent nog steeds, en ik kan me geen dag herinneren dat het zo non stop heeft geregend als nu. Ja, die vakantie in Zweden waar het letterlijk 4 dagen achter elkaar regende: daar doet dit me wel een beetje aan denken.

Hoogtepunt van de beachtrip is misschien wel dat ik, al was het niet tijdens de hike, mijn eerste Australische wilde dieren heb gespot! Een papegaai, die eigenlijk een cockatoo blijkt te zij, en een koala. Heel gaaf! Ik leer hier dat koala's 23 uur per dag slapen en alleen maar wakker worden om in dat ene uurtje lekker te eten... Ik zou spontaan gaan geloven in een leven na de dood, zo graag zou ik een koala worden.

Woensdag vertrekken we weer richting Deakin, na een paar hele gezellige dagen met hele leuke mensen. De kou mocht de pret niet drukken. En wat betreft de zonnebrand...

Die blijft de komende 2 maanden mooi achterin de kast liggen.