Wauw, Bali! Wauw?

10 dagen op vakantie in Bali! Het klinkt toch te mooi om waar te zijn. 10 dagen heerlijk ronddwalen in een soort tropisch paradijs: blauwe golven, prachtig groen regenwoud, witte stranden, hippe beachclubs.. En daar bovenop het ontdekken van een nieuwe cultuur. Ik kan niet wachten.

10 januari is het dan eindelijk zo ver en vliegen Joe en ik naar Bali. Een 5 uur durende vlucht in het krapste vliegtuig dat ik ooit heb gezien. Jakkes. Maar het mag de pret niet drukken, en als we de kust van Bali zien vanuit het vliegtuig raampje zit ik bijna te springen op m'n stoel. Zonder een al te lange wachtrij bereiken we onze bagage en uiteindelijk de uitgang. En daar wacht me toch iets...

Mensen. Niet zoals bij andere vliegvelden, je hebt immers altijd mensen bij de uitgang van een vliegveld, nee, hele hordes. Rij na rij staan ze opgesteld en ze schreeuwen allemaal wel iets. 'Taxi taxi!! Cheap price, sir! Chap for you!' Ehm. Wat moeten we daar nou mee? Ze grissen je bagage zowat uit je handen. De officiële taxi-ball ziet er uit als een soort reddingsboei. We besluiten hier te vragen om een taxi naar ons hotel in Seminyak, dan worden we tenminste niet opgelicht. Denken we. Een ritje naar het hotel zou tussen de 80.000 en 150.000 Indonesische Rugpiah moeten kosten, zo'n 8 tot 15 dollar. '250.000'. Even denk ik dat ik het niet goed heb verstaan. '250.000 Rupiah'. Ik kan m'n oren niet geloven. 25 dollar voor een taxi ritje in plaats van 15? Maar de official zweert erbij en Joe zegt dat we dan wel ergens anders gaan zoeken. Zat van het afdingen gaan we uiteindelijk akkoord met een chauffeur die ons voor 200.000 rupiah naar ons hotel brengt. Een cultuurshock had ik wel verwacht, maar zo duidelijk geconfronteerd worden met corruptie terwijl we nog geen 5 minuten het land binnen zijn..? En daar houdt het niet op. De rit naar ons hotel is een grote chaos. Er lijken geen verkeersregels te zijn. Iedereen doet maar wat, rijd waar ze willen rijden, en ik vind het een wonder dat we de hele rit geen enkel ongeluk zien gebeuren. Naast de chaos op de weg, is het ook naast de weg een compleet andere wereld. Er staan óveral huisjes. Of nouja, gebouwtjes die huizen moeten voorstellen. Huizen, zaakjes, winkeltjes, alles door elkaar. Alles schots en scheef, zonder hek of zelfs fatsoenlijke deur. Er zou een foto van Bali moeten staan naast de definitie van chaos in het woordenboek.

Maar goed, wonder boven wonder arriveren we bij het hotel. Dat blijkt een beetje tegen te vallen. Het hele hotel is onder constructie, wat natuurlijk heel slim nergens vermeld stond. Het restaurant is gesloten, net als de bar bij het zwembad, en alle verdiepingen behalve de begane grond. Daar krijgen we dan ook een kamer. Die is verder prachtig: heel ruim, een heerlijk bed, prachtige afwerking met hout en spiegels; overal om je heen. En tot slot een prachtige ronde badkuip met enorme regendouche en een tv waar je zowaar Netflix op kunt kijken (tot groot genoegen van Joe). Ik ben een beetje beduusd van alles. Weet niet zo goed wat ik moet vinden, laat staan zeggen. We besluiten Seminyak te verkennen, op zoek naar een leuk cafeetje om te lunchen. Zodra we de straat op lopen, hoor ik dat er naar ons wordt getoeterd. Ik kijk om, het blijkt een taxi te zijn. 'Doorlopen!' zegt Joe. Maar hij toetert toch niet zomaar, denk ik? Al snel wordt duidelijk dat dat juist is wat er aan de hand is. Alle, echt álle, taxi's toeteren naar ons. Niet alleen naar on: naar alle toeristen die ze tegenkomen. Elke niet Balinees-uitziende voetganger (en dat ben je als blanke al snel) is een doelwit. En er zijn veeel taxi's. Als je over straat loopt is het een constante kakofonie van getoeter, geschreeuw, motoren.. Tegelijkertijd moet je je best doen om alle gaten in de stoep te vermijden. En de offers! De mensen in Bali hebben de gewoonte om offers te brengen aan hun god. En dat doen ze overal, waar ze zijn op het moment dat het tijd is om een offer te brengen. Het resultaat hiervan is dat er op de meest gekke plekken offers liggen, waaronder midden op de stoep. Dit is op zich heel mooi, je moet als toerist alleen goed opletten dat je niet in iemands offer stapt. Over disrespect gesproken... De laatste factor die het lopen over straat bemoeilijkt, is de temperatuur. Het is niet eens heel heet, ongeveer 27 graden, maar het is ongelofelijk benauwd. Binnen de kortste keren ben je bedekt in een dikke laag zweet, en ik kan alleen maar denken: papa zou geloof ik nergens chagrijniger kunnen zijn dan hier...

Oftewel: nogal wat indrukken! In plaats van een tropisch paradijs, zijn we terecht gekomen in een onvoorstelbare chaos van lawaai, rotzooi en drukte. Nog een paar dingen die iets anders zijn dan verwacht: waar ik dacht dat het regenseizoen inhield dat het gewoon af en toe echt even heel hard zou regenen, en de rest van de tijd zonnig zou zijn, blijkt het eigenlijk gewoon continu bewolkt. En de regen kan langer door gaan dan zelfs wij in Nederland gewend zijn. Verdorie. Het zorgt wel voor grappige situaties. Die avond bel ik papa: Ha pap, hoe is het daar? 'Het is hartstikke koud en het regent. Heel hard.' 'Oh hee, hier ook!'. Naast het regenseizoen overvalt ook de rotzooi me. De stranden van Bali, die wij zien, zien niet mooi wit, maar bedekt in een dikke laag plastic. Kennelijk zijn ze hier een aantal jaren geleden plastic gaan gebruiken voor alles, in plaats van hout en glas, maar hebben ze nog geen fatsoenlijk afvalverwekerings-systeem.

Die eerste dag eten we lunch, ontdekken we Seminyak en laten we alles een beetje op ons inwerken. Het is Joe zijn tweede keer in Bali, dus hij is niet zo onder de indruk als ik. Hij is een soort rots in de branding, en ik ben heel blij dat we hier samen zijn.

Die eerste dag is zacht genoeg niet helemaal wat ik had verwacht. Nou heb ik dat wel vaker, dat ik de eerste dag van de vakantie ergens even heel erg moet wennen. (Zijn jullie niet blij, pap en mam, dat het dit keer Joe was die daar mee moest dealen in plaats van jullie?). De tweede dag gaat het gelukkig al een stuk beter. Voordeel van de renovatie van het hotel is dat we het hotel bijna voor onszelf hebben. Er is niemand in het zwembad, dat zich op het dak bevindt en een mooi uitzicht bied over de stad. Seminyak blijkt ook helemaal niet zo verkeerd: het is mega chaotisch, natuurlijk, maar ook heel interessant. Om de paar meter zit er een leuk restaurantje of cafe en het eten is overal heerlijk. Soms wel heel exotisch, maar er is niks waar cola in dat geval niet tegen helpt (zo chemisch dat het echt alles wegbrand). Daarnaast zijn er hordes massage-salons, waar wij dankbaar gebruik van maken. Voor nog geen 25 dollar kun je een Balinese massage krijgen van 60 minuten. Heerlijk.

Zo brengen we onze eerste dagen in Bali door. Uitslapen, The Crown kijken met ontbijt op bed in het hotel, rond de middag eens de stad in en opzoek naar een leuk cafeetje met lunch. Soms heeft zo'n cafeetje zelfs een zwembad, en dat is met deze temperaturen echt heerlijk. We gaan naar de beroemde beach-clubs: van die resorts met 5-sterren luxe waar je nooit kunt slapen tenzij je iets illegaals doet als beroep. De meesten hebben een zwembad of zelfs een infinity-pool die uitkijkt over de zee. Het is prachtig. We halen een drankje bij de bar die zich ín het zwembad bevindt en kijken uit over de (met plastic bedekte) stranden en de (bewolkte) oceaan. Na een etentje voor nog geen 30 dollar in wederom een leuk lokaal restaurant vertrekken we weer naar het hotel, om de volgende dag hetzelfde ritueel te herhalen.

Na 4 dagen leven in deze luxe maar ook drukte en viezigheid, heb ik het wel een beetje gezien. Gelukkig vertrekken we op de vijfde dag naar Ubud. Dit stadje ligt in het midden van Bali. Het is een behoorlijk contrast met Seminyak: het is er heel erg groen. Ubud wordt omringd door regenwoud en rijstvelden, wat ik prachtig vind. Ook ons hotel blijkt een verborgen pareltje: de kamers liggen aan een prachtige groene tuin, waarin zich 2 zwembaden bevinden. Het geheel heeft een beetje een oriëntaals sfeertje over zich. Er bevinden zich ook veel meer medewerkers in dit hotel, waardoor de ontvangst en service meteen een stuk vlotter en heel gastvriendelijk aanvoelen. Ik kijk om me heen en denk: Ja, dit is het Bali waar ik voor kwam.

In Ubud brengen we onze dagen iets anders door: ronddwalen, op bezoek in het 'monkey forest' (een prachtig bosrijk gebied waarin hordes apen wonen. Met een beetje mazzel springen ze op je, met een beetje pech bijten ze in je oor), lekker eten, wederom een massage of 2. Op de derde dag doen we iets anders: een tour. Een medewerker van het hotel neemt ons mee langs verschillende tempels, een waterval en Mount Batur. Het is allemaal prachtig, en eindelijk zien we ook wat meer van Bali dan alleen de steden en dorpjes. Enige nadeel: het regent nog steeds zo hard, dat de waterval volledig is overstroomt en we er niet kunnen zwemmen omdat het een grote modderpoel is geworden, en het zo mistig is bij Mount Batur dat we de hele vulkaan niet eens kunnen zien. Het kan ook niet zo zijn natuurlijk, dat Joe en ik een keer een berg bezoeken en 'm ook daadwerkelijk zien (dit was geen incident meer).

18 januri vliegen we weer terug naar Australië. Het was een week vol van genieten, maar ook van geschokt zijn, en een beetje ontregeld. Na een vliegreis van 5 uur landen we weer in Adelaide. Australië: bekend terrein. We lopen de hal uit, op naar de auto. Er staat niemand om ons op te wachten, om onze bagage weg te grissen, om ons een taxirit aan te smeren. De zon schijnt en het is heerlijk warm. De zonsondergang zorgt voor een prachtige, oranje gloed in de lucht en de zachte bries aait over onze wangen. En ik kan alleen maar denken: good to be back.