Wat doen die wolken hier?

58 dollar per nacht. Ik sta met mijn telefoon aan mijn oor en mijn mond open naast een café in Jervis Bay. Ik kijk even naar Joe, die wenkt dat ik toch maar gewoon moet boeken. ‘Yep all good! So the name is..’ zeg ik tegen de vrouw aan de andere kant van de lijn. Na het doorgeven van alle gegevens hang ik op. Ik heb zojuist een kampeerplek geboekt voor 58 dollar per nacht. Zonder stroom. Een kampeerplek! 58 dollar is de helft van wat je betaald voor een redelijk motel! Normaal gesproken zou ik dit absoluut te gek voor woorden vinden, en dat vind ik nog steeds, maar helaas laat de Australische kust ons weinig andere keuzes.

Het is net iets na Nieuwjaar, midden in de zomer voor de Australiërs en we kamperen ergens aan de kust in New-South Wales. Sinds kerst heb ik officieel vakantie: m’n baantje bij de Groove Train heb ik opgezegd, en nu reis ik samen met Joe langs de kust van NSW en Victoria met een auto en een tent. ‘Om geld te besparen’, vertelden we elkaar toen we aan de reis begonnen. Het liefst was ik naar Cairns gegaan, naar het tropische noorden, of naar het verlaten niemandsland van de West-Coast. Maar het vliegticket naar Australië en de relatief weinige uren (al voelde het niet zo) bij de Groove Train zorgden voor onvoldoende financiële middelen om deze plannen te verwezenlijken. ‘No biggy’, zoals ze dat hier zeggen, want hee: ik zit nog steeds in Australië, aan de toch zeker niet onaangename kust van NSW, met prachtige natuur en genoeg native wildlife om weken te genieten. En zon! Hoor ik de Nederlanders thuis nu denken. Helaas: sinds kerst is het het overgrote deel van de vakantie slecht weer geweest, met thunderstorms zo heftig dat je de auto voor je op de snelweg niet meer ziet, en wind zo sterk dat ik 2 dagen geleden rond liep in 3 (!) lagen kleding (op teenslippers, dat dan weer wel). Desondanks is het hoogseizoen voor de Australiërs, die kennelijk zo ontzettend gek zijn op kamperen dat ze een jaar van tevoren boeken en hun halve huishouden meezeulen naar de camping. In Jervis Bay hebben we 6 (!) campings gebeld totdat we er uiteindelijk eentje vonden, op drie kwartier van Jervis Bay, die niet tot de nok toe zat volgeboekt. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, zelfs niet met hoogzomer in de Alpen. Al ben ik nog nooit op vakantie geweest aan de Costa Brava, of welke andere populaire badplaats dan ook waar mensen potten pindakaas en dozen hagelslag inslaan voor vertrek en in praktisch Nederlands in het plaatselijke restaurant vragen of men ook frikadellen serveert waarna ze verontwaardigd zijn dat A) men gen idee heeft wat ze zeggen en B) ook al hadden ze dat wel, ze dan nog niet zouden weten wat frikadellen zijn.

Maar goed, terug naar de Australische kust. Ik besef me dat dit haast een beetje klinkt alsof ik het hier zwaar heb (en me aanstel) maar dat is zeker niet het geval. Het is hier heerlijk. Vanochtend werd ik wakker met het geluid van ruisende golven en prachtige parrots. Vanavond liggen er kangaroo burgers op de bbq, en na dagen van slecht weer hebben we vandaag eindelijk een hele dag gespendeerd op het strand. Een hagelwit strand met helderblauwe golven, en steile kliffen als backdrop. Oftewel: he-le-maal niet zwaar. Het geluid van krijsende kinderen op de overvolle camping en het feit dat we hier 58 dollar per nacht voor betalen denken we dan maar even weg. En laten we eerlijk wezen: we kunnen gratis kamperen, natuurlijk. Australië stikt van de gratis campsites en rest-areas. Soms overvol en vies, soms prachtig afgelegen, maar altijd een mogelijkheid. Helaas kreeg ik op tweede kerstdag weer een blaasontsteking (we gaan dit toch maar eens onderzoeken als ik weer in Nederland ben) en is Joe een klein beetje een luxe-paardje, dus het idee van het opzetten van de tent op een vieze kampeerplek zonder wc tussen lege bierflessen stond ons toch een beetje. Onterecht, wellicht, want toen ik aan de westkust kampeerde toen ik met Jose op roadtrip was op het vorige Australische avontuur, ging dat eigenlijk altijd prima. Nu is het daar wel een stuk afgelegener. Maar oké, terug naar hier, alles in overweging nemend besloten we dus om ons maar gewoon midden in de stroom van vakantie-vierende Australiërs te gooien en te zien waar dit ons brengt. Naast files op de raarste plekken (toen het begon te regenen op het strand, iedereen op hetzelfde moment besloot z’n spullen te pakken en tadaaa) en dure kampeerplekken, brengt het ons ook prachtige verscholen juweeltjes, zoals in Jervis Bay, waar de camping een grasveld bleek te zijn wat de plaatselijke dierentuin gebruikt als overflow-carpark voor als hun eigen parkeerplaats vol is. Een grasveld naast een prachtige rivier waar je vanuit je tentje mensen kunt zien waterskiën, cruisen en zwemmen. Met een fantastische zonsondergang, en kangaroos die gras uit je hand eten. TOF. Of zoals de peperdure kampeerplek, die direct aan het strand én een meer blijkt te zijn, waardoor de zware dagelijkse keuzes bestaan uit beslissen of we dit keer in zoet of zout water gaan zwemmen. Zelfs de keren dat de regen met bakken (en echt, echt, BAKKEN) uit de hemel komt en we door de zoveelste keer door de McDrive gaan voor een warme chocolademelk.

Ondanks dat ik er naar uit kijk om weer thuis te zijn en iedereen weer te zien (inclusief onze nieuwe puppy jaaaa!) is het heerlijk om terug te zijn. De blaasontsteking lijkt gelukkig verdwenen, en de zon laat zich eindelijk weer zien. Met nog een paar dagen NSW en Victoria kust en een week vakantie in Bali in het verschiet, heb ik niks om over te klagen. Behalve misschien mijn eigen stomme onvermogen om echt goed te kunnen relaxen. Want echt alles loslaten, dat vind ik nog steeds moeilijk. Maar dan kijk ik om me heen, en zie ik de kristalheldere oceaan, de o-zo-koppige cockatoos, een perfect opgezette tent en de uitlijning van bergen in de verte. En dan denk ik bij mezelf: jij, mevrouw Notenbomer, hebt het toch verrekte goed getroffen. En nu stoppen met zeiken.