No place like home - halfway through the trimester

Ik typ dit blog nu voor de zesde keer. 5 keer met opzet, omdat ik er niet tevreden over was. 1 keer per ongeluk. 5 minuten geleden had ik dit hele blog klaar voor verzenden. Maar toen drukte ik per ongeluk op de 'knippen' in plaats van de 'kopiëren' knop en was alles weg. Alles!! En, zo goed als ik ben in dingen kort houden, was dat echt een hele boel. Echt. Een. Hele. Boel. En natuurlijk weet ik nu niet meer precies hoe en wat ik allemaal had geschreven..

Ik weet nog hoe het begon met vertellen dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet vertellen. Er gebeurt hier zoveel! Zo stond de maand augustus in het teken van onze Roadtrip. En die zag er ongeveer zo uit:

Zaterdag 13 augustus: Veels te vroeg stappen we in de Uber naar het vliegveld. We zijn met zijn vieren: de Nederlandse Jose en ik, de Duitse Clara en een meisje uit Singapore. Om 7 uur 's ochtends stijgt ons vliegtuig op, en 4 uur later arriveren we in Perth. Als we het vliegtuig uitstappen weten we waar we het voor doen: het is hier daadwerkelijk WARM! We halen de auto op, wat nogal wat gedoe met zich mee blijkt te brengen. 3 keer moeten we opnieuw naar binnen lopen bij Wicked Campers omdat de auto iets niet doet, omdat wij iets fout doen of omdat we de auto gewoon niet snappen. Ik zie de eigenaresse denken: Oh god please, let them bring my car back in one piece! Na een helse autorit door Perth (waarom rijden ze hier in godsnaam links en welke baan is nou de 'snelle' baan..) en het inslaan van het nodige proviand gaan we op weg. Die avond kamperen we ten zuiden van Geraldton op een gratis campingplaats. Tussen de duinen, naast de zee. Wát een uitzicht die volgende ochtend!

Zondag: Vandaag rijden we door naar Shark Bay. Het eerste stukje rijdt Clara, maar dat blijkt niet zo'n best idee. Jose en ik houden ons hart vast. Het is een wonder dat de auto nog heel is op het moment dat we het echt niet meer volhouden en Clara vragen om te wisselen. De rest van de dag rijden Jose en ik. Gelukkig hebben wij het rijden al aardig onder de knie en komen we 's avonds heelhuids aan in Denham, Shark Bay. Onder het genot van de laatste zonnestralen kunnen we zelfs een duik nemen in het buitenzwembad van de camping. Wat natuurlijk echt veel te koud is, maar hee: dit is Australië, het is verdorie augustus en ik moet en zal zwemmen. Jose gelooft het allemaal wel en lacht mij uit aan de kant als ik onder het kippenvel weer uit het water kom.

Maandag: Vandaag gaan we naar Monkey Mia! In dit nationaal park zijn er wilde dolfijnen die af en toe een kijkje komen nemen. Ze zwemmen op een steenworp afstand. Die middag gaan we kajakken. Over de oceaan, langs de kust. Prachtig! Nuchtere Nederlanders als Jose en ik zijn smeren we ons niet in voordat we weggaan: het is bewolkt en begint op een gegeven moment zelfs een beetje te miezeren. Op de terugweg naar de verhuurder begint de zon te schijnen en binnen een kwartier zijn Jose en ik gigantisch verbrand. Whoops. Na het kajakken rijden we verder naar het noorden. Vanwege slechte planning moeten we een groot deel in het donker rijden. Het grote nadeel van rijden door niemandsland is dat er echt helemaal niks is, dus ook geen straatverlichting. Maar wél gigantische vrachtwagens die je tegemoet komen met groot licht gewoon aan. Wonder boven wonder arriveren we die avond zonder schade op de camping. Die blijkt fantastisch te zijn: ze hebben natuurlijke hot-tubs. In water van 30 graden zitten we die avond weg te dromen onder ten minste 1000 sterren.

Dinsdag: vandaag arriveren we op het meest noordelijke puntje van onze Roadtrip: Exmouth. Een dag van korte broekjes, frisse smoothies als lunch en voor het eerst zwemmen in de zee. Een azuurblauwe zee met een hagelwit strand. Niets meer aan toe te voegen.

Woensdag: Vandaag maken we lekker toeristisch een boottour over de Yardie Creek in het nationaal park van Exmouth. We zijn de jongste bezoekers aan boord. Maar het is heel mooi. We zien een aantal rock wallabies en roggen, en een aantal vogels die ongetwijfeld ontzettend interessant zijn. Na de tour gaan we snorkelen en zwemmen bij de Oyster stacks. Niet bij het op 3 na mooiste strand van Australië wat daar in de buurt ligt, want: Yeah the road is closed. There are a bunch of tigersharks in the bay. They're eating a dead baby whale that washed on the shore. Voor alle duidelijkheid: deze baai is 200 meter van de Oyster Stacks vandaan. Heel fijn idee als je daar het water in glijdt. Die avond rijden we door naar Coral Bay. Het rijden tijdens de Roadtrip is fantastisch: kilometer na kilometer zonder iets tegen te komen. Door niemandsland gevuld met rood zand, vergezichten over het weidse landschap en de trillende lucht boven de lange weg voor je.

Donderdag: Een dag van even lekker niets doen. Jose en ik genieten, ditmaal wel goed ingesmeerd, de hele dag van het prachtige strand, het mooie weer en het zwembad op de camping. Jose en ik? Ja, want op dit punt van de reis hebben we met zijn allen besloten dat we elkaar echt verhangen als we continu alles met zijn vieren doen. Ik heb al niet zo'n hoge tolerantie, maar het meisje uit Singapore 'drives me completely crazy'. Ik heb geprobeerd om het te negeren, echt waar, maar ze breikt een zeldzaam level van irritatie bij mij.

Vrijdag: Na nog een heerlijk nachtje in Coral Bay gaan Jose en ik vandaag snorkelen met een glass bottom boat. Dit houdt in: eerst visjes kijken door de bodem van de boot en daarna snorkelen en ze van dichtbij bekijken. De locatie is op het Ningaloo Reef: een prachtig koraalrif. Helaas niet heel kleurrijk, maar je kan ook niet alles hebben. Na het snorkelen nemen we nog een vlugge duik in het zwembad en dan gaan we weer op het pad. Het was erg lekker om even een dag helemaal niet te hoeven rijden, want daar wordt je op een gegeven moment ook wel een beetje moe van. Zeker met 2 mensen op je achterbank die zich soms net gedragen als kleine kinderen. Ik heb zoveel meer respect voor mijn ouders nu: ik snap opeens hoe vreselijk veel geduld zij wel niet gehad moeten hebben met 2 van die eigenwijze kinderen als Gijs en ik. (nog geen 5 seconden onderweg zijn en dan al iemand die vraagt: pap, mag ik een dropje?! bijvoorbeeld). We kamperen die avond op een vrije camping ergens onderweg. Met weer prachtig veel sterren en een heerlijke zonsopgang.

Zaterdag: Vandaag rijden we naar Kalbarri national park. Hier nuttigen we een heerlijke lunch aan het strandlunchen we aan het strand, nog steeds in korte broek. Ook al zijn we alweer een heel stuk naar het zuiden afgezakt. Omdat we vroeg arriveren kunnen we deze dag nog wat doen. We besluiten te gaan hiken door het park. Het park is een heel contrast met de blauwe zee en hagelwitte stranden van onze eerdere stops! Maar ook hier is het prachtig. We zien onze eerste wilde kangaroos (tot hier hadden we verdorie alleen maar hordes dode gezien!) en dalen via een uitdagende klim af naar de rivier in de kloof van het park. Die avond slapen we weer op een gratis camping.

Zondag: Onze laatste hele dag! Terwijl Clara en het meisje uit Singapore gaan zeilen besluiten Jose en ik een kustwandeling van 8 kilometer te gaan maken. Een besluit waar we geen spijt van krijgen: we zien een groep emu's, een aantal kangaroos, prachtige kust uitzichten en op het einde zelfs een walvis in de verte. Het meisje uit Singapore en Clara zouden ons vervolgens ophalen om 11 uur, maar zijn er na 10 minuten nog steeds niet. En na 20 minuten ook niet... Om half 12 komen ze aanzetten. Ik ben witheet, maar probeer me in te houden. Maar als ik de deur van de auto open en mijn tas naast het meisje uit Singapore haar benen zet, waarop zei zegt: Au Maaike you can't hit me with your bag!! knapt er iets bij mij. Ik vertel haar dan ook vriendelijk dat ze nu echt een flink eind kan oprotten. In een met irritatie gevulde stilte gaan we op weg naar Perth. Gelukkig gaat het na een uurtje wel weer prima: eten maakt een hoop goed. Die avond komen we aan in Perth, waar we overnachten in een hostel. Jose en ik gaan uiteten bij 'Jamies Italian'. Een restaurant van, jazeker, Jamie Oliver! Hoe gaaf is dat. En die chessecake daar.....

Maandag: Onze laatste dag. Vandaag strompelen we een beetje door Perth. Ik ben onder de indruk van deze stad: ze is misschien wel mooier dan Melbourne! We nuttigen een heerlijk ontbijtje in een van de vele parken en maken wat laatste foto's. De middag bestaat uit het schoonmaken van onze auto... Wat een nog grotere klus blijkt te zijn dan dat we al dachten. Maar opeens zijn we in staat om een gouden team te vormen en met zijn vieren krijgen we de auto spic en span. Als je niet beter wist zou je bijna denken dat we professionals zijn: get the soap! Yeah, lift this door! Open that one! Get the vacuumcleaner! Zonder problemen leveren we onze auto in bij Wicked en stappen we in de Uber naar het vliegveld. We hebben nu wel een beetje haast om onze vlucht te halen. Maar dan: nog geen 2 minuten onderweg roept het meisje uit Singapore: Sir. Sir... Do you have a chargeer for my phone? I need to charge my phone! Waarop de man moet stoppen om haar een oplader te geven, waar ze vervolgens 5 hele minuten gebruik van kan maken voordat we bij het vliegveld arriveren.

Nou, ik hield het niet meer. Ik kan het woord 'phone' echt niet meer aanhoren. Maandagnacht om 1 uur arriveerden we, 30000 discussies, 10000 irritaties maar ook een prachtige roodtrip en veel leuke momenten later weer thuis. Wat was ik blij om weer even lekker alleen te zijn.

En verder is er nog zo veel meer gebeurd! Zo hadden we afgelopen weekend een fantastisch huisweekend aan de Great ocean road, heb ik mijn eerste cijfers terug en ben ik over sommige vakken toch een beetje van mening veranderd. Het sporten en gezond eten gaat gelukkig steeds beter, dus ik zit ook weer wat lekkerder in mijn vel. Maar waar ik dit blog de vorige keer, voordat ik het zo knullig verwijderde, mee begon, is met dat ik toch wel het een en ander begin te missen. Mensen, plekken en dingen die ik heb achtergelaten in Nederland begin ik nu toch wel te missen. Niet dat ik terug wil: helemaal niet. Ik ben ondertussen zo gehecht aan plekken, mensen en dingen hier dat ik me niet wil indenken dat ik over een paar weken alweer vaarwel moet zeggen. 13 oktober heb ik namelijk mijn laatste tentamen, en 30 oktober is de laatste nacht dat ik hier in mijn kamer mag slapen. Voor de tweede keer in een half jaar tijd moet ik dan alles inpakken, meenemen en heel veel achterlaten. Mijn 'huis' en mijn Australische familie, want zo ben ik ze toch wel een beetje gaan zien. Je ziet veel van deze mensen waarschijnlijk nooit meer terug. En dat idee maakt bijna dat ik niet meer terug wil komen. Zeker nu ik gehoord heb dat ik geen kamer meer heb als ik terugkom: de panden in Utrecht worden gesloopt. Wat betekent dat ik wéér moet gaan hospiteren als ik terugkom, weer uren heen en weer moet reizen, weer continu moet afwachten.. Iets waar ik nu al tegenop zie. Dus als iemand iets weet: ik zoek vanaf begin februari weer een kamertje in Utrecht!

Terwijl ik weer een kamer zoek, heeft Gijs er net eentje helemaal ingericht. De hele zomer heeft hij lopen klussen aan zijn eigen kamertje in Groningen. Ik vind het ontzettend jammer dat ik daar niet bij heb kunnen helpen! Hij begint deze week met zijn studie en zijn eerste colleges. Dat ik er niet kan zijn om hem bij te staan nu hij aan zo'n spannende periode begint, hem te helpen met bijvoorbeeld huiswerk of om gewoon samen lekker te klagen over uni vind ik best lastig. Ik mis je wel hoor Gijsie! Net als onze harige vriend Dobby.. En papa en mama. En de rest van mijn fantastische familie <3. Dat besef ik me heel goed nu ik zo ver weg zit: ik heb echt de liefste familie in de wereld. Zelfs mijn non-digitale tantes klimmen geregeld in de computer om even te skypen of een mailtje te sturen. Wat ik echt super vind. Alle kaartjes, mailtjes en berichtjes die mensen sturen maken hier altijd mijn dag. Vooral de skype gesprekken zijn fijn: het is heerlijk om bijvoorbeeld met papa en mama te skypen en te vertellen over alles. Zij snappen jou als geen ander. Waar mensen hier soms niet snappen waar je nou zo moeilijk over doet, hebben papa en mama aan een paar woorden genoeg om te zeggen: ah ja. Dat is nou irritant. Dat mis ik hier ook: mensen die er altijd voor je zijn, je zomaar een knuffel kunnen geven als je die nodig hebt en jou en je rare trekjes gewoon hebben geaccepteerd (en dat zijn nogal wat trekjes bij mij). Natuurlijk heb ik hier heel veel lieve en bijzondere mensen ontmoet, en ik kan ook onverwacht goed overweg met sommigen. Maar je kent deze mensen gewoon niet zo goed of zo lang als de mensen thuis.

Wat sommigen van jullie wellicht nog niet weten, is dat ik al 3 maanden weer vrijgezel ben. Rob en ik zijn een maand voordat ik vertrok uit elkaar gegaan. Niet zozeer omdat we elkaar niet meer leuk vonden, maar vooral omdat we echt wat tijd voor onszelf nodig hadden. Voordat ik vertrok hebben we niks veranderd in hoe het gingen tussen ons: we zijn gewoon nog lekker naar Coldplay en pinkpop geweest. Ook nu Skypen we nog geregeld. Ik vond het heel moeilijk om vaarwel te zeggen tegen iemand van wie ik zo veel houd. Maar het voelt wel als de juist beslissing. Ondanks dat het heel raar en naar is om doei te zeggen, voelt het ook heel bevrijdend. Alles achterlaten, aan niemand verantwoording te hoeven afleggen voor wat dan ook en gewoon gaan. Ik had, en heb, dit in zekere zin echt nodig: echt wat tijd voor mezelf. Eens ontdekken wat ik nou zelf eigenlijk belangrijk vind, en leuk. Ik zit alweer veel beter in mijn vel dan ik in Nederland voor lange tijd zat. Het voelt toch wat bedrukkend om elke dag, elke week, hetzelfde te doen, steeds dezelfde mensen te zien enzovoorts. Hier weet ik weer hoe het is om lekker je eigen ding te doen. De andere kant van dat verhaal is dus wel dat ik iedereen, van familie, tot vrienden, tot Rob, tot hond, echt begin te missen. Maar in mijn ogen is dat alleen maar goed: je waardeert pas goed wat je hebt als je weet hoe het is om die/datgene te missen.

That's all folks. Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal! Weet dat ik jullie stiekem toch best mis en het liefst het Nederlandse leven in het Australische zou willen plakken. En dat ik jullie reacties, kaartje, berichtjes etc heel erg waardeer! Liefs! X


Ps. Voor alle roodtrip foto's verwijs ik jullie door naar Facebook en Instagram! :)